Gister avond was ik helemaal vergeten te vertellen dat wij alle vier plaats mochten nemen op één van de kerstman zijn tronen om ons dus heel even kerstman te laten mogen voelen. Zenuwachtig want zo vaak krijg je deze kans niet om op een troon van de kerstman te mogen zitten. Om beurten namen wij dus plaats en legde dit vast op de gevoelige plaat wat ik nu met jullie deel.
Vandaag was een druilerige dag. Regen, grauw, koude wind dus na het ontbijt dacht ik bij mezelf dat ik de ochtend wandeling morgen wel dubbel doe. Regen heb ik echt zo’n hekel aan. Met m’n hondjes moet ik er uit, ze moeten plassen, poepen en hebben de beweging nodig, maar zo hier alleen denk ik dan bij mezelf ik blijf wel ff binnen.
Tijdens het ontbijt kwam Burt Watson binnen. Burt was voorheen werkzaam bij de UFC waar hij veel naam heeft gemaakt, maar na een aanvaring met Dana White (de baas van de UFC) is hij opgestapt en heeft Bellator hem gevraagd om bij hun in dienst te komen. Burt is een top kerel en heeft veel voor mij en Stefan Struve toen Stefan nog bij de UFC vocht gedaan. Ik heb deze man heel, echt heel hoog zitten. Hij heeft ik meen twee raids in de oorlog in Vietnam gedaan waar hij veel moet hebben mee gemaakt. Ik heb veel respect voor veteranen. De mindset die elke soldaat moet hebben, de dingen die zij mee moeten maken, de brotherhood, de team spirit heb ik nogmaals veel respect voor. Maar goed, naast dat hij een Vietnam veteraan is, was hij ook de manager van Joe Frazier, heeft met Muhammad Ali, Mike Tyson, Oscar De La Hoya en vele andere grote boksnamen gewerkt. Een man die dus al een tijdje mee draait in de vechtsport en daar door alle ups en downs wel heeft mee gemaakt. Het eerste wat hij altijd vraagt hoe het met Irma gaat, de groeten moet doen en super attent in alles is eigenlijk. Een fijn mens, maar zie ook dat hij ouder wordt wat me pijn doet. Zie dat hij slechter loopt en niet echt helemaal meer de energieke man is zoals ik hem altijd gekend heb. Logisch want denk dat hij wel dik in de 70 zit. Is altijd fijn deze man te zien en hoop dat ik hem nog vele malen tegen mag komen op vele mma evenementen over de wereld.
Hierna een beetje op m’n nest gelegen, gewerkt aan deze blog en om 15.00 uur wederom getraind met Denise. Hierna heeft Denies nog wat stretch oefeningen gedaan met Ashraf die ook haar halter/kracht training in al haar voorbereidingen doet. Scherp, scherp als een mes en het moet er vrijdag gewoon keihard uitkomen. Om 17.00 uur nog één maal een voor weging onder het toeziend oog van Burt Watson zodat de organisatie nog éénmaal kan checken of iedereen zijn gewicht wel kan maken. Altijd vervelend en bij Denise zal dit nooit het geval zijn als iemand op de officiële weging veel te zwaar is. Ik vind dat altijd één van de grootste verschuttingen die iemand kan laaien en niet alleen de vechter, maar ook voor een coach is dat een vreselijk gevoel als je vechter te zwaar is en dit omdat de vechter mijn inziens de boel dan gewoon niet serieus neemt. Ook de organisatie, de promotor wordt dan gigantisch voor lul gezet dus goed dat ze dit doen. Ja mensen ik schaam me dood om dit te zeggen, maar een tijdje geleden had ik een vechter uit ons eigen team die 5 kilo te zwaar was. Ik kon wel door de grond zakken, ik kon wel janken. Nee dat is echt één van de ergste dingen die een vechter zijn coach kan aandoen vind ik. Maar goed bij Denise zal dit nooit, maar dan echt nooit het geval zijn. Denies is super strikt met haar voeding, gewicht en ook haar trainingen, nee zij leeft echt voor de sport.
Na de voor weging zijn we naar het Mohegan Sun casino gegaan waar ook het event zal worden gehouden en dit is echt een dorp op zich. Hebben ook een eigen politie en brandweer korps daar dus kan je na gaan hoe groot het is. Restaurants, bowling banen, bioscopen, theaters echt van alles. Wij hadden eerst iets gegeten en een beetje rond gehobbeld. Beetje chillen dus en voordat we vertrokken kwamen we de echte American Eagle tegen in de lobby. Ook een eer om de enige echte American Eagle op de foto te mogen !
Morgen is het plan om naar een shooting range te gaan, maar even kijken hoe dat tussen alle verplichtingen door gepuzzeld kan worden. Ik en Irma zijn in Nederland fervent schutters en zijn regelmatig op de baan te vinden, maar in Amerika is het toch weer even ietsje anders. Om heel eerlijk te zijn zijn de veiligheids maatregelen die wij in Nederland op de baan hebben veel, echt veel strenger dan hier in Amerika en terecht ! Schieten geeft mij rust, het zijn mijn yoga momentjes in de week. Even niet de “clown” te hoeven uithangen wat ik de hele dag doe op m’n werk. Nee lekker gefocust, letten op je ademhaling, de rust, alleen even met jezelf, voor mij en dit klinkt raar voor mensen die niet bekend zijn met de schietsport dus gewoon het ultieme rust moment. De laatste keer dat ik in Amerika op de baan stond bij een schiet club werd er helemaal niet gevraagd of iemand van ons ervaring heeft. Ik, Hesdy en Denise mochten ieder een wapen uit zoeken ongeacht kaliber, grote, semi automatisch of wat dan ook en de baan opgaan. Ik vroeg nog of er geen instructeur mee ging waar het antwoordt ja tuurlijk op was, maar die moest dan wel betaald worden en anders konden we en zo werd het letterlijk gezegd uitzoeken ? Dus als je hier niet naar vroeg werd het ook niet aangeboden of gevraagd. Op de baan stonden nog twee mensen die echt nog nooit een wapen hadden vast gehouden en ontzettend stonden te kloten met hun wapen zonder instructeur. Niet om stoer te doen, maar ik mag van mijzelf wel zeggen dat ik een redelijk ervaren schutter ben dus hielp die twee mensen ook maar even want om nu door twee onervaren schutters per ongeluk dood geschoten te worden op een schietbaan ergens in Amerika vond ik een slecht plan. De mensen waren dankbaar, maar voor mij ongelofelijk en onbegrijpelijk dat dit gewoon kan en mag ? Ben benieuwd, als we er tijd voor hebben hoe het morgen zal gaan ?
