Na het ontbijt een voor weging en vanaf vandaag beginnen alle verplichte dingen waar een vechter aan moet voldoen. Een weging niet officieel met publiek, maar een weging voor Bellator om te weten of de vechter het afgesproken gewicht kan maken. Hierna een fotoshoot waarbij de vechter allerlei gevaarlijke, krachtige vecht houdingen moet aannemen. Wat zo’n organisatie dan met al die honderden foto’s doet is mij tot op de dag van vandaag een raadsel, maar goed het hoort erbij. Nu was het lastige dat de volgende verplichting om 15.30 uur begon en je dan net even niks leuks kan gaan doen en je min of meer verplicht bent om in de buurt te blijven van het hotel. Dat is altijd enorm balen omdat ik er altijd wel graag even op af ga. Kijk ik ben er nu toch dus dan kan je beter altijd wel even iets leuks, gezelligs mee pakken. Bv de stad in, een museum, winkeltjes kijken, je kent ‘t wel. Ja Bob ga er dan alleen op af ? Nee dat doe ik niet. We zijn weg met het team en samen uit, samen thuis. Dus als de vechter, ongeacht welke vechter dan ook in het hotel moet blijven, blijf ik dat ook. Toch hadden we besloten om naar het Imperial War Museum te gaan, dan niet te lang, maar gewoon om iets te doen. Dit museum is één van de grootste oorlog museums die de wereld kent. Tanks, vliegtuigen, poppen met uniformen uit de eerste, tweede wereld oorlog. Falkland oorlog, Vietnam, Dessert Storm en ga zo maar door. Ik heb een groot interesse in geschiedenis, lees er veel over, kijk veel docu’s dus dit was voor mij het zelfde als wat voor een kind snoepgoed is. Het liefst loop ik daar dan uren rond, bekijk alles te goed, lees alles uitgebreid en zit dan in een soort bubbel met me zelf en m’n eigen.
We konden natuurlijk niet te lang blijven want om 15.30 uur kreeg Denise een interview met daarbij weer een fotoshoot. In het museum kreeg ik het bericht van Irma dat Fred de Keijzer een man die lang bij ons getraind heeft om 16.00 uur zijn morfine verhoogt gaat worden omdat de K zijn tol eist en het niet meer gaat. Wij hebben hier al eens iets over gepost op Facebook dat we afscheid van hem genomen hebben en nu is dan het moment daar ……… Ja dat is schrikken, heel erg schrikken zelfs en besloot om hem meteen te bellen. Zijn telefoon stond uit waarop ik zijn vriendin heb gebeld. Fred was bijna al niet meer aanspreekbaar, verstond mij moeilijk, maar zijn vriendin zorgde voor de ondertiteling. Ja wat ga ik zeggen ? Moeilijk om dan iets tegen iemand te zeggen die zijn laatste adem bijna gaat uit blazen. Alhoewel ik dat eigenlijk niet heel erg moeilijk vindt. Vaak verstoppen mensen zich een beetje voor iemand die met de dood te maken krijgt. Verstoppen is misschien een groot woord en is ontwijken een betere benaming, maar ik ben van mening dat de dood bij het leven hoort en dat we hier niet zo krampachtig mee om moeten gaan. Daarom besloot ik ook direct om Fred te bellen. Gvd Fred, Pikvocht, openden ik het gesprek mee, gaat het dan nu toch gebeuren ? Ja Bob de tijd is dan nu toch echt gekomen verdomme ……… Fred het is kut en zwaar, maar het is wat het is, we gaan elkaar zeker weer zien en drinken daar boven dan samen een dikke pot bier. Bob antwoorden Fred mij, geen vies Heineken pilsje, maar een dikke speciaal bier. Daar ben ik het helemaal mee eens ouwe reus. Fred, gozer, ik en Irma houden van je, heel veel sterkte vanmiddag en we gaan elkaar zeker zien in de toekomst ………………..
